----------------------
شاید دو سالی بود که به شکل جدی کتابی از شریعتی نخونده بودم ...........حالا چراییش بمونه برای یه وقت دیگه........... شب سال تحویل داشتم یه قطعه ی دوتار از حاج قربان گوش می کردم ، تو همین حال و هوا بود که فکرم افتاد به کویر و بلافاصله به کویر شریعتی ، دروغ چرا ؟ قبلا دو سه باری دستش گرفته بودم اما هر دفعه ولش می کردم چون خوب نمی فهمیدمش......... اما این دفعه قضیه فرق می کرد ...... نمی دونم چرا این بار هر جمله شو با تموم وجود حس می کردم ؟ انگارهر جمله برای خودش یه دنیایی بود ...........ء
'' کویر ، تاریخی که در صورت جغرافیا نمایان شده است ........... آن چه در کویر زیبا می روید،خیال است! این تنها درختی است که در کویر، خوب زندگی میکند،می بالد و گل می افشاند و گل های خیال، گل هایی هم چون قاصدک، آبی وسبزوکبود وعسلی... هر یکُ به رنگ آفریدگارش،به رنگُ انسانِ خیال پردازونیزبه رنگ آن چه قاصدکُ به سویش پرمیکشد وبه رویشمی نشیند............. کویر انتهای زمین است؛ پایان سرزمین حیات است.در کویر گویی به مرز عالم دیگرنزدیکیم و ازآن است که ماوراءالطّبیعه را- که همواره فلسفه از آن می گوید و مذهب بدان می خواند- در کویر به چشم می توان دید؛می توان احساس کرد و از آن است که پیامبران همه از اینجا برخاسته اند و به سوی شهرها و آبادی ها آمده اند......... « در کویر،خدا حضور دارد! »
شاید تا قبل این طور فکر نمی کردم ولی الان دیگه می دونم که شریعتی ای که من دوست دارم اونیه که توی کویریاته ....... یه روح قشنگ و بی قرار ! لطیف و زمخت !ا
--------------------------------------------------
حالا همه ی اینا رو گفتم که برسم به اینجای کار ...... خوندن کویر اونم توی جنگلای سرسبز و خوش آب و هوای ورسای واسه خودش حکایتی داره......... مث گوش کردن دوتار توی خیابونای شهر .......یا حرف زدن از شعر حافظ توی جمعی که تا قبلش داشتن در مورد لیدی گاگا بحث می کردن ....... یا پهن کردن هفت سین توی شهری که بوی عید نمی ده ......( و هزار تا مثال دیگه) ...... این روزا توی دلم یه چیز می گذره و تو دنیای اطرافم چیز دیگه ای .......... یه شخصیت دارم برای دلم یه شخصیت برای دنیای اطرافم
